#4. Mała część czułości.

Odbudowywanie straconego zaufania jest trudne. Wystawienie się na publiczne oko, gdy cała miejscowość wie co zrobiłaś jest jeszcze trudniejsze. Próba odnalezienia zatraconej miłości jest wyczynem wręcz ekstremalnym. W życiu nie warto się poddawać, w życiu wręcz nie można się poddawać, jest to czymś zakazanym. Przez życie trzeba iść z uśmiechem, choć chwile zawahania przychodzą zbyt często, a uśmiech opuszcza nas prawie każdego dnia. Może tylko czasami jakieś chmury przysłaniają nasze słońce, które góruje nad nami przez całe dnie. Moim słońcem byłeś ty, moim słońcem był twój uśmiech. W moim życiu przez trochę czasu obyło się bez większych anomalii pogodowych. Nagle rozpętała się jakaś burza. Moje słońce opuściło mnie na dobre, a co za tym idzie stosując się do powyższego schematu, poddałam się. Aż nagle pojawiłeś się ty, lekko niepewny, troszkę przestraszony i w mojej głowie znowu zagościło ciepłe powietrze.

- Chodź na spacer. - złapałeś mnie za dłonie i przeciągając każdy wyraz namawiałeś mnie do wyjścia. - No proszę. - uśmiechnąłeś się, wiedziałeś, że wygrałeś wiedziałeś jak bardzo działa na mnie ten uśmiech. Zgodziłam się. Było ciepło, można wręcz powiedzieć, że upalnie. Gdy weszliśmy na jedną z leśnych ścieżek i gdy na chwilę zrobiło się trochę zimniej, przystanęliśmy. Zaczęliśmy rozmawiać. Rozmawiać tak normalnie, tak jak kiedyś. I wtedy pierwszy raz od dawna mnie pocałowałeś. Krótko, delikatnie, subtelnie. Przyjemne ciepło rozlało się po moim ciele, serce przyśpieszyło swój bieg, a w moim brzuchu tysiące motyli właśnie urządzało sobie wyścig. Odsunęłam się od ciebie, głowę spuściłam i jak trafiona czymś wpatrywałam się w ziemię. Dłonią lekko pogłaskałeś mój policzek i chwytając mój podbródek uniosłeś go ku górze. Byłeś rozpromieniony można zaryzykować, że byłeś szczęśliwy. Złapałeś mnie mocno w talii i przyciągając do siebie pocałowałeś, znowu. Tym razem w skroń, tak jak zawsze lubiłam.

Siedziałam sama w pokoju. Mała lampka przy biurku wydzielała słabe światło. Malowałam paznokcie. Mocnym, czerwonym kolorem pokrywałam płytki kolejnych z nich. Czekając na wyschnięcie lakieru przeglądałam jakieś stare zeszyty natknęłam się na jeden z moich pamiętników. Deszcz ustawał już za oknem, a ja coraz mocniej przypominałam sobie minione wydarzenia.
       Jest Wigilia, a ja pochopnie czekam na coś co nigdy się nie wydarzy. Jak bardzo naiwna spoglądam ciągle za okno. Nie wierzę w to, że choć na chwilę mignie mi tam twoja postać, lecz pokusa sprawdzenia jest coraz bardziej mocna. I robię to kolejny raz, kolejny raz wstałam sprzed biurka, kolejny raz prawie wywróciłam się zahaczając o dywan, kolejny raz odsłoniłam ciężkie, granatowe zasłony i kolejny raz wyjrzałam za okno. Albo zmęczenie i smutek źle na mnie działało, albo na prawdę tam stałeś. Stałeś tam, a ja stchórzyłam i chowając się szybko, i zaciągając za sobą zasłonę usiadłam na podłodze i nie dowierzałam w to wszystko. 

Uśmiecham się do siebie i spoglądając na czerwień moich paznokci zastanawiam się nad tym wszystkim. 

Dziękuję, że mi zaufałeś. 

-----------------------------------------

Nie wyszło tak jak chciałam, wyszło zbyt optymistycznie, zbyt krótko, z bardzo dużą ilością błędów, ale, ale muszę się wam przyznać, że kocham to opowiadanie. Wiele z nim przeszłam, lekko się z nim związałam i teraz trudno mi je opuszczać, na dodatek po tak krótkim czasie spędzonym wspólnie z nim. 

Nie pozostaje mi nic więcej jak zaproszenie na pozostałe blogi, gdzieś mnie zawsze znajdziecie. 

#3. Trzeba pozwolić na tą miłość.

Twoje słowa huczały nadal w mojej głowie, nie były przyjazne lecz w połączeniu z twoim ciepłym głosem lekko straciły na swojej powadze. Podniosłeś głos, stanąłeś nade mną i krzyczałeś wprost na mnie. Ja spuściłam głowę i spoglądałam na podłogę. Byliśmy sami w moim domu, żadnej żywej duszy ani w budynku, ani w najbliższej okolicy. 
- Nie krzycz. - wypowiedziałam cicho. Bałam się ciebie, pierwszy raz od dawna bałam się kogoś przy czyim boku czułam się bezpiecznie. - Nie chciałam. - łzy ciurkiem spływały po mojej twarzy. Naprawdę chciałabym cofnąć czas wstecz i nie zrobić tych głupot. 
- Spójrz na mnie. - usiadłeś na podłodze naprzeciwko mnie. Nie odważyłam się zrobić tego o co mnie prosiłeś. - No spójrz do cholery! - wrzasnąłeś, już nie krzyczałeś chyba zbyt wiele emocji nakładało się na ciebie jednocześnie. Spojrzałam na ciebie. Spojrzałam zapłakanymi oczami, które dopełniały rozpalone policzki, do których poprzylepiały się moje włosy. Teraz to ty opuściłeś wzrok, czoło oparłeś na rękach i przez chwilę trwałeś w takiej pozie. Po chwili odczarowałeś się. Wstałeś, z niedowierzaniem pokręciłeś głową i wyszedłeś. Wyszedłeś bez jakiegokolwiek słowa, bez ani jednego spojrzenia. Wyszedłeś, zostawiłeś może i zapomniałeś, a mi wcale nie spadł kamień z serca gdy ci o tym powiedziałam. Wcale nie poczułam się lepiej, było zdecydowanie na odwrót. Siedziałam na swoim łóżku i wpatrywałam się w krajobraz za oknem. Z moich oczu nadal spływały łzy, a oddech stał się nierównomierny i lekko przyśpieszony. Musiałam tłumić swoje emocje by nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Trwałam w jakimś beznadziejnym stanie przez własną głupotę. Masz czego chciałaś Kaśka, przecież nikt nie mówił, że życie będzie proste. 

Nic, naprawdę nic nie pomoże 

jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości. 

- Spotkajmy się dziś, dobrze? - zapytałem się niepewnie. Bałem się odrzucenia. - Przyjadę po ciebie, albo do ciebie. Jak wolisz. - popadłem w słowotok, dziwne nigdy nie byłem zbyt wylewny. 

- O 16? - powiedziałaś tak cicho, że prawie nie usłyszałem słów. - Czy mógłbyś przyjechać do mnie o 16? - powtórzyłaś swoją poprzednią wypowiedź wzbogacając ją o dokładniejsze słowa jak i głośniej ją wypowiedziałaś. Byłem zadowolony. Cieszyłem się jak głupiec na jedno spotkanie z tobą. 

Otworzyła mi twoja babcia, która z uśmiechem zaprosiła mnie na górę i powiedziała, że jesteś w pokoju. Siedziałaś przy biurku, z nogami na krześle, a kolana trzymałaś rękami. Włosy upięte miałaś w kucyka, a pojedyncze pasma opadały ci na twarz. Na ramionach miałaś cienki granatowy sweterek, spod którego wystawała kremowa bluzka. Na nogach miałaś zwykłe czarne jeansy. Tak wyglądałaś najpiękniej. Mogłaś się stroić, mogłaś się wymalować, a i tak najpiękniej wyglądałaś wtedy gdy byłaś taka zwyczajna, taka moja. 

Odgłos zamykanych drzwi rozproszył cię, lekko odsunęłaś się i gwałtownie wstałaś z krzesła. Uśmiechnęłaś się niewinnie i powiedziałaś ciche cześć. 

Usiedliśmy na podłodze naprzeciwko siebie. Zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw było drętwo i opowiadaliśmy po prostu co u nas, a później zeszliśmy na inny tor. 

- Nie chciałem żeby tamta rozmowa tak wyglądała. - zmierzwiłem włosy i spuściłem wzrok. Było mi głupio, że podniosłem na ciebie głos. - Ja po prostu chciałem odrobiny wyjaśnienia.

- Co ci mam powiedzieć? Że brakowało nam kasy? Że zrobiłam największą głupotę w swoim życiu? Że straciłam kogoś na kim mi zależało? Że byłam, że jestem nieodpowiedzialna i najlepiej byłoby dla ciebie i twojej reputacji żebyś ze mną skończył i się do mnie nie przyznawał? Że było mi głupio? Było mi głupio bo jestem zwykłą dziewczyną i po prostu do ciebie nie pasuję? - odetchnęłaś z ulgą. Prawdopodobnie wyrzuciłaś z siebie wszystko co leżało ci na sercu. Cieszyłem się. Już nie czułem złości na ciebie, ogólnie mówiąc nigdy nie byłem zły akurat na ciebie. Za wszystko co nas spotkało obwiniałem siebie.* Wyciągnęłaś do mnie dłoń, zaskoczony podszedłem do ciebie. Rozłożyłaś jedną rękę. Robiłaś tak zawsze gdy chciałaś się przytulić. Wygrałem? 

- Pozwolisz na tą miłość? - zapytałem się ciebie i spojrzałem na ciebie z nadzieją. 

- Tylko i wyłącznie jeżeli ty pomożesz mi w tej miłości. - oparłaś się o mnie i zadowalająco uśmiechnęłaś. 

------------------------

Tak, a wiec Jus napisała coś. Coś krótkiego, ale może jednak się spodoba? Naszedł mnie pomysł i musiałam to napisać. 

Jeszcze z jeden rozdział i koniec, tak coś czuję. 

Rozdziału nie byłoby gdyby nie Hey.. 

a no i ta * no to nie mogłam się powstrzymać i gdy pisałam to powiedziałam sobie Maciuś, ależ ty szlachetny jesteś! 

To tyle.. http://ask.fm/witheringdawn i zapraszam na inne blogi. 

#2. Uciążliwe wspomnienia.

Bo poranna herbata nie posiada już takiego samego koloru, bo bułki z piekarni za rogiem nie są już takie same, nawet babciny dżem truskawkowy nie smakuje tak samo. Już nic nigdy nie będzie takie samo jak ostatnio, jak wtedy z tobą.
- Oj użalasz się nad sobą Maciuś, użalasz kochanie. - mama dosiadła się do mnie i wzięła do ręki jedną bułkę. - Wiem, że zapominanie o kimś kogo się kocha jest trudne, ale przyjdzie ktoś nowy i zapomnisz o niej, jak jej było? - porady mojej mamy działały mi już lekko na nerwy.
- Kasi. - wypowiadam cicho i powracam do babrania łyżeczką w słoiku z dżemem. Po chwili dołącza do nas ojciec, który zaczyna rozmowę o następnych konkursach, o tym, ze mam skakać na tyle na ile potrafię i przestać sobie zaprzątać głowę głupotami. Pamiętam jak jednogłośnie kiedyś stwierdzili, że skaczę gorzej przez nią, że dopadło mnie załamanie. Podobno zbytnio skupiałem się na mniej ważnych rzeczach, zapominając o sporcie. Grzecznie dziękuję za wszystko i ulatniam się jak najszybciej z tego domu.
Moja twarz, która jest prawdopodobnie jedynym odkrytym elementem mojego ciała, styka się z mroźnym wiatrem, oraz zacinającym śniegiem. Taka pogoda mi nie przeszkadza, w końcu żyję pełnią życia podczas zimy. Udaję się na krótki spacer, idę na dosłownie 10 minut, ponieważ po chwili znikam za wielkim, jasnobrązowymi drzwiami do domu moich dziadków. Na dworze otrzepuję się z ostatnich śladów białego puchu na kurtce, mocno stukam również butami, by jak najmniej zanieść go do domu. W domu jest przyjemnie, jest bardzo ciepło, a dywany, którymi wyłożone są chyba wszystkie powierzchnie płaskie w tym domu, są tak miękkie, że czuję się jakbym zapadał się w gorących piaskach w nich. Zadowolony poprzez przypomnienie sobie dzieciństwa, wchodzę do kuchni, serca tego domu. Babcia siedzi przy wielkim stole i obiera jabłka, ach tak dziś jest czwartek, czyli domowa szarlotka. Podchodzę do niej i przytulam ją do siebie, gładzi mnie lekko po plecach, teraz na serio czuję się jakbym miał znowu te 5 lat, i mama przed świętami zabrała nas na specjalne przygotowania do swojej matki. Każe mi usiąść obok niej, do ręki biorę nożyk i chwytam jedno jabłko. Pachnie tak cudnie, że można się rozpłynąć, można sobie przypomnieć również lato i zbieranie jabłek z naszego sadu. Babcia, jak to babcia zaczyna wciskać we mnie jedzenie, nie spogląda nawet a zegar by spojrzeć, że jest dopiero piętnaście po dziewiątej i niedawno co wyszedłem z domu napakowany porannym jedzeniem. Przystaję tylko na herbatę i zapewniam ją, że zostanę aż ciasto skończy się piec. Kobieta proponuje mi przeniesienie się do dużego pokoju i wygodne siedzenie na kanapie, lecz ja bezpieczniej, i swobodniej czuję się tu, w tej kuchni, na tym twardym krześle, wśród tych wszystkich zapachów.
- Coś cię trapi Maciuś. - przysiada na krześle obok, ponieważ przed chwilą sprawdzała stan ciasta. - Opowiadaj, przecież wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko, jestem tu by doradzić. - właśnie po to tutaj przyszedłem. Mówię sobie cicho w myślach, od zawsze wiedziałem, że Kasia ma genialny kontakt z babcią, w sumie jakby mogło być inaczej, ma tylko nią, lecz ja jej tego w pewnym stopniu zazdrościłem, również chciałem czasami przyjść do babci, nawet na tą herbatę, ale być przy niej, poczuć się bezpiecznie, jak bezpiecznie czuje się dziecko zaraz po narodzeniu, które ląduje w ramionach matki.
- Chodzi o tą, jak jej było, Kaśkę tak? - siwa już kobieta delikatnie złapała się za głowę, jakby to miało jej przypomnieć jej imię.
- Kasi. - poprawiam ją odruchowo, nie lubiłem tego chłodnego i ostrego "Kaśka" ona była moja Kasią, na zawsze nią pozostanie. - Nie, czy ja nie mogę do ciebie przyjść i nie być posądzanym, o to, że chodzi o dziewczynę? - chyba na poważnie stałem się nadpobudliwy. Nakrzyczałem na biedną kobietę, tylko dlatego, że poruszyła niewygodny dla mnie temat, temat, którego się bałem, bo bałem się, że będę musiał znowu wypowiedzieć tamte słowa.
- Spokojnie dziecko, jak tak bardzo boli cię myślenie o niej to przepraszam, tylko nie mogę patrzeć jak mój wnuk zadręcza się przez jakąś smarkulę. - kochałem ją całym sercem, a Maciusiowe serce jest wielkie i miłość z niego bije ogromna, lecz czasami naprawdę doprowadzała mnie do szału. - Nie chcesz rozmawiać dziś, porozmawiamy kiedy indziej. Czekaj. - zawiesiła na chwilę swoje słowa i podeszła do pieca, wyjęła z niego pachnące ciasto. - Niech no ostygnie, a dam ci kawałek, zaniesiesz do domu. - kiwam twierdząco głową, na znak, że zrozumiałem co do mnie powiedziała. Opieram głowę o oparcie krzesła i wpatruję się w sufit, czekam i czekam, aż z tego dziwnego stanu wyrywa mnie zapach kolejnego, zaraz po serniku, mojego ulubionego ciasta. Babcia podsuwa mi wielki kawałek ciasta na talerzu, zawinięty w jakąś folię, jeszcze rok temu niosłem podobne ciasto pod ścierką, dziś jest folia, nawet ona mnie zadziwia. Wstałem, poszedłem założyć buty, oraz kurtkę, a na odchodne dostałem wyżej wspomniany talerz. Śniegiem sypało jeszcze bardziej niż ostatnią godzinę temu, w duchu modliłem się o to, żeby jednak ktoś z mojej lekko odstającej od normy rodzinki był w domu, bo w innym wypadku musiałbym obrać przeciwny kurs i z powrotem wrócić do domu rodzicielki mojej mamy.
- Żyjesz! - krzyknęła mama z progu gdy mnie tylko zobaczyła. - Myślałam, że cię gdzieś zasypie po drodze.-  mamo? Czy wszystko dobrze? Sądziłaś, że mogę zostać zasypany przez śnieg? Spoglądam na nią wybałuszonymi oczami i przechodzę do kuchni.
- Żyję i mam ciasto! - na słowo "mam ciasto" zjawia się koło mnie Kuba, prawie wyrywa mi talerz z ręki i siada przy stole. Czy naprawdę tylko ja w tej rodzinie jestem choć trochę normalny?

Każdy mi mówił, miłość bywa ślepa. 

Później zobaczyłem twoją twarz i zaćmiło mi umysł. 

Obudzona niechętnie poprzez kobietę, która od małego mnie wychowuje, zwlokłam się z łóżka i jak duch osunęłam się na kanapie w dużym pokoju. Po chwili zagoniona przez babcię do pomagania jej w świątecznych przygotowaniach musiałam przenieść swoje ciało do wielkiej, bardzo przestronnej kuchni. Zaczęłyśmy rozmawiać, jak to zwykle o wszystkim, babcia postawiła przede mną dzbanek z kompotem wiśniowym, wygrzebała te wiśnie na dnie naszej spiżarni, pachniał tak obłędnie. Ta kobieta ma niespożyte ilości energii, biega po tym domu w poszukiwaniu przeróżnych składników do wszystkiego, a ja, w końcu jestem o wiele młodsza, siedzę na tym krześle i czuję, że zasypiam. 

- Nie śpij kochanie, nie śpij. - rzuca mi przed nos kolejną paczkę bakalii, którą mam pokroić. 

- Po co tego wszystkiego tyle? Przecież będziemy tylko my. - przerywam na chwilę i w moich ustach ląduje kawałek wcześniej pokrojonej przeze mnie suszonej śliwki. Oczywiście nie odbyło się bez tego żebym nie zakuła się nożem, co śmiechem skomentowała kobieta, a ja udałam, że jestem obrażona. 

- Po prostu nie lubię ubogich świąt. - mówi nadal odwrócona w stronę piekarnika i coś przy nim kręci.
- Nie przelewa się nam. - wracam do krojenia tych przeklętych śliwek i prawię płaczę z niezadowolenia. Babcia już nic nie odpowiada, po chwili gdy pytam się co mam jeszcze zrobić, każe mi iść i sprzątać. Po ogarnięciu całego dołu, przyszedł czas na górę, stwierdziłam, że przyszedł czas na gruntowne porządki w moim pokoju, a od nowego roku, będą również  wielkie zmiany w moim życiu. Oparta o łóżko wpatrywałam się w małe, drewniane pudełko, które leżało obok mnie. Było ono czymś na wzór kapsuły czasu, ja, jako pasjonat pisania pamiętników, musiałam je gdzieś później trzymać. Lądowały tam również przeróżne zdjęcia, które miały być tylko moje i nikt nie miał prawa ich zobaczyć. Były tam listy i to tona listów, niestety niektóre przyjechały do mnie z powrotem. Odnalazłam tam również wiele małych rzeczy, które były wspomnieniami poprzednich lat. Otworzyłam jeden pamiętnik, ten który skończyłam pisać zaledwie dwa miesiące temu. Przejechałam dłonią po kartkach, które się w nim znajdowały, zdmuchnęłam lekki kórz, który osadził się na nich. Zaczęłam czytać. Pierwsze wpisy były przepełnione nudą, to tak wtedy w moim życiu nic się nie działo, później poznałam jego i było tak dobrze, a później wszystko zepsułam. Wpisy z czasów, które spędziłam z Maćkiem są przepełnione optymizmem, nie wiem gdzie podziała się tamta Kasia. Znajduję również teksty już z tamtego okresu gdy się upokorzyłam. Znajduję nawet ten pieprzony numer, a łzy zaczynają spływać mi po policzkach. Ocieram je dłonią, wszystko wrzuciłam z powrotem do pudełka, zostawiłam tylko jedną stronę, którą kiedyś wyrwałam z niego, można to stwierdzić i na podstawie zeszytu jak i kartki, które gdyby chciało je się do siebie dopasować, to pasowałby idealnie.
     Jest pięć po piątej, słońce lekko wschodzi, a ja cicho wkradam się do domu. Ściągam wysokie buty, by nie narobić hałasu, niemalże biegiem udaję się do własnego pokoju. Jednak wychodzę z niego szybko i po chwili ląduję pod gorącym prysznicem, chyba nie mogłabym wytrzymać tego, że mam to na sobie. Czuję jak jego ohydne łapska nadal oplatają mnie w pasie. Wydaję z siebie cichy jęk niezadowolenia, frustracji, chciałabym cofnąć czas. Moje łzy mieszają się razem z ciepłym strumieniem lejącej się wody. Opadam bezsilnie na zimną podłogę. Moje rozpalone ciało styka się z zimną powierzchnią płytek. Jest idealnie, brakuje tylko Maćka, który przytuliłby mnie i powiedział, że będzie dobrze, że się nie gniewa. Ale jego już pewnie nie będzie ze mną. 
Przypomniała mi się tamta sierpniowa noc, chciałabym zmyć z siebie pamięć o niej, lecz ona co chwilę wraca. Od tamtego momentu stałam się jeszcze bardziej skryta, jeszcze mniej ufałam ludziom. Ale sama chciałam, prawda? A Maciek, ech, rozumiem go, gdyby on zrobił mi coś takiego pewnie zrobiłabym to samo co on. Kładę się na skraju łóżka, a moja twarz, która prawie cała wypełniona jest już łzami, ląduje w objęciach poduszki. Jest dobrze, płacz pomaga, przynajmniej mi, uspokajam się później. Do ręki biorę telefon i patrzę się na godzinę, jest kilka minut po szesnastej. Udaję się na dół do babci, w celu powiedzenia, że skończyłam to co miałam zrobić i przyszłam po kolejne wskazówki. Ona siedzi ubrana w gruby kożuch, na werandzie i ogląda słońce, które wędruje coraz niżej nad górami. Siadam obok niej i wpatruję się w to co ona, gdy niebo robi się koloru dojrzałej pomarańczy, a śnieg lekko się w nim mienie kobieta pyta się mnie o moją tajemnice. Tak to nazwała, ponieważ są chyba tylko trzy osoby, które znają prawdę i wiedzą o co chodzi. Nie chcę jej mówić, nie chcę przeżywać tego po raz kolejny, dopiero co ogarnęłam moje myśli, które balansowały na linii - tamten dzień, a ten. Ona nalega, a ja zaczynam jej opowiadać moją historię. Siedzimy na dworze, bez żadnego światła, przy dobrych minus dwudziestu stopniach, opatulone tylko w grube kurtki i koc. W ręku każda z nas trzyma kubek z parującą herbatą, który nieco nas rozgrzewa. Babcia chyba nie wierzy, że zniżyłam się do takiego poziomu, nie wiedzę jej wzroku, lecz mogę go sobie wyobrazić. Świdrujące oczy, które przeszywają cię na wylot, po chwili jednak nastaje chwila współczucia, gładzi mnie po ramieniu i każe wejść do środka.
- Nadal twierdzisz, że każdy błąd jest do wybaczenia? - pytam się jej gdy siadamy w dużym pokoju, a ona włącza telewizję.
- Jak najbardziej. Jego to boli, ale ciebie kocha, no spójrz na niego, widziałam go ostatnio parę razy. - ja też go widziałam, przypominam sobie w myślach nasze ostatnie spotkanie, przelotne spotkanie się naszych oczu. Mały uśmiech spotyka się z moją twarzą na samo wspomnienie tamtego spotkania. Babcia udaje się do swojego królestwa, w celu przygotowania nam jakiejś kolacji, prawdę mówiąc, kuchnia chyba ma jakieś dobre oddziaływanie. Czuję się tam najbezpieczniej, uwielbiam tam przesiadywać i pochłaniać te wszystkie zapachy, którymi jest wypełniona. Kobieta przywołuje mnie do sobie, a ja posłusznie stawiam się w danym miejscu. Każe mi iść do sklepu po śmietanę. Nie, żebym nie chciała jej pomóc, ale jest zimno, jest ciemno, lekko nas zasypało i się boję. Babcia patrzy przez okno na śnieg, który znajduje się dosłownie wszędzie.
- Tylko się nie zgub w tych zaspach - krzyczy mi na odchodne. Dzięki, na pewno mi się przyda.

Czuję się jak,  znasz to uczucie,

jakbym się zakochiwała. 

Nigdy więcej nie wyjdę z domu w tak wielki śnieg! Nigdy! Raz tak bardzo zakopałam się w zaspę, że dobre pięć minut zajęło mi wyjście z niej. Będę chora, już to czuję. Zobaczenie niezaśnieżonej uliczki w Zakopanem tego wieczoru było chyba czymś niemożliwym. Otrzepałam się z wszechobecnego śniegu i skierowałam się na jezdnię, jedyny suchy kawałek w tym miasteczku. Szłam szybko, chciałam już znowu znaleźć się w domu, zakopać się pod kocykiem z przyjemną książką i kolejną już tego dnia herbatą, lecz wizja tego, że kolejny raz będę musiała się przekopywać poprzez ten cholerny śnieg. Z ulgą spojrzałam na wielki napis obwieszczający, że stoję pod jednym ze spożywczaków, weszłam do środka mocno pchając drzwi, które niestety odmawiały mi posłuszeństwa. Szybko przemknęłam obok regału z pieczywem i po chwili znalazłam się przy nabiale, wzięłam to po co tu przyszłam i zadowolona udałam się w stronę kasy, lecz chyba nie powinnam się tak cieszyć. Całe szczęście, że stałam na końcu kolejki, dziwne, że w godzinach wieczornych, tyle osób potrzebuje nowych produktów, lecz są święta, nie ma co się dziwić. Stojąc tak i prosząc Pana o to żeby w drugą stronę lepiej mi się szło spojrzałam trochę przed siebie. Znajoma czapka, znajoma kurtka, widziałam go zaledwie dwa dni temu. Ja to mam szczęście. - powiedziałam sobie w myślach. Chłopak już miał wychodzić ze sklepu, a ja myślałam, że mi się upiecze, ale w ostatnim momencie się odwrócił, zawołała go kobieta, która stała na kasie. Zapomniał rękawiczek. Szlag, spojrzał w moją stronę. Spuścił wzrok i wyszedł z pomieszczenia. Szybko zapłaciłam i równie sprawnie jak weszłam do sklepu tak i z niego wyszłam. 

- Cześć. - odskoczyłam na bok. Przestraszyłam się. Stał pod ścianą, z małą reklamówką w ręce, światło latarni, która oświetlała podjazd padało centralnie na niego. - Może podwiozę cię? W końcu nie masz blisko do domu, a ten śnieg. - przerwał i spojrzał na biały puch. - Jest uciążliwy. - w sumie, co mi szkodzi? Mogę z nim pojechać. 

- Myślałem o tobie ostatnio. - wypalił nagle, a ja prawdopodobnie oblałam się rumieńcem. - Myślałem o tym jak się poznaliśmy i o naszym pierwszym wspólnym spacerze, i przeglądałem nasze zdjęcia. - jego głos był smutny, przynajmniej tak mi się wydawało.  - Wiesz, szkoda, że to się skończyło. 

- Tak, ja też wspominałam ostatnio. Minąłby rok, pamiętasz? - uśmiecha się, tak niewinnie jak zwykle. Dawno nie rozmawialiśmy, a tą wymianę paru zdań chyba rozmową nazwać nie można, ale dała mi nadzieję, że jeszcze wszystko można uratować. Podjeżdżamy pod mój dom, chcę już wysiąść, lecz łapie mnie za dłoń, chwyta ją mocno i szepcze parę słów, ledwo dosłyszalnych. Żegnam się z nim i szybkim krokiem idę w stronę drzwi, otwieram je, odwracam się jeszcze raz, nadal tam stoi, jeszcze nie odjechał. Może jest jeszcze o co walczyć? 

-------------------

Ogólnie chyba dobrze, tak mi się wydaje, wyszło długie, chyba. Zrobiłam z Maćka jabłkowego potwora, o nie. Dziękuję za tyle miłych komentarzy pod ostatnim rozdziałem/prologiem! Jesteście niesamowici! Zachęcam was do zaglądania do karty bohaterowie - jak chcecie dowiedzieć się czegoś o Maćku i Kasi jak i do karty autorka - tam jest troszkę o mnie. 

Jakby ktoś chciał być informowanym o nowych rozdziałach to zostawcie swoje tt lub gg jak wolicie, jeżeli nie to nie zmuszam.
Przepraszam za wszystkie błędy. 

#1. Zaznać odrobiny szczęścia.

Wiosenne słońce delikatnie ogrzewało zakopiańskie uliczki. Spacerowaliśmy wspólnie trzymając się za dłonie. Czułem, że moje ciało ogarnia nienaturalny spokój, tylko ja i ty, nikogo, niczego więcej. Wtedy po raz pierwszy powiedziałaś mi, że jesteś we mnie zakochana, a mi zrobiło się głupio, bo to ja powinienem pierwszy się do tego przyznać. Usiedliśmy na pobliskiej ławce i zapatrzyliśmy się w widok, który rozprzestrzeniały góry przed nami. Objąłem cię delikatnie ramieniem, by pokazać wszystkim, którzy kręcili się obok nas, że jesteś moja, a tobie żeby udowodnić to, że przy mnie możesz czuć się bezpiecznie. Oparłaś swoją głowę na moim ramieniu, a ja zaciągnąłem się zapachem twoich włosów. Delikatny jabłkowy zapach, który towarzyszy mi do dziś. Do dnia dzisiejszego towarzyszy mi również twoje wspomnienie, nawet gdy wejdę do kuchni, a całe pomieszczenie wypełnia się zapachem świeżo upieczonej szarlotki. Parę osób stwierdziło, że jestem nadpobudliwy po paru miesiącach naszego związku, że się zmieniłem, że na mnie źle wpływasz. Ale jak cudna, mała blondynka może mieć zły wpływ na faceta? Jesteś tylko niewinną Kasią błądzącą nadal po moich myślach.

Pierwsza gwiazda już na niebie.

Nie ma nie ma ciebie. 

Spoglądam na nasze stare zdjęcia, delikatnie przesuwam kartki w jednym z albumów, który był zarezerwowany tylko na nie. Wspominam ostatnie miesiące, które spędziliśmy wspólnie. Wiem, że to na moje życzenie ode mnie odszedłeś. Zraniłam cię, w pewnym sensie upokorzyłam, chciałam się tylko zabawić, mnie też bolą tamte wspomnienia, lecz czy nie możemy zapomnieć o wszystkich złych rzeczach? Pamiętajmy tylko o tym co nas połączyło. Jedna mała kropelka czerwonej krwi spada w róg kartki albumu, spada na zdjęcie dwojga ludzi, trzymają się za ręce, są odwróceni, więc nie widać ich twarzy, oglądają piękny zachód słońca, który widnieje nad górami. 

- Znowu oglądasz te zdjęcia? - babcia siada na krześle naprzeciw mnie i przyciąga do siebie kubek z zimną już herbatą. - Samymi wspomnieniami nie sprawisz, że zaraz zapuka do naszych drzwi. - Upija łyk i krzywi się lekko. - Tutaj trzeba działać. Działać kochanie. - podchodzi do mnie i gładzi mnie po włosach. 

- A co jeżeli ja nie chce żeby przeszedł przez nasz próg? - odwracam się w jej stronę i spoglądam na piękną panoramę. 

- Ale tak nie jest. Ty chcesz z nim być, lecz chyba nie masz odwagi. Nie wiem co mu zrobiłaś, ale każdy błąd jest do wybaczenia córciu. - kobieta wychodzi z kuchni i pewnie zaraz uda się na samotny spacer po okolicy. Nie babciu ten błąd nie jest do wybaczenia. 

Hej moje góry i doliny

Widziałyście może dziś

Dokąd odszedł mój jedyny.

Wyciągnięty przez rodzinę na niedzielny spacer musiałem choć w małym stopniu udawać zadowolonego. Dobrze, że wyćwiczyłem to w miarę dobrze i nikt nie posądzał mnie już o to, że zachowuję się sztucznie. Prawdopodobnie udzieliła mi się świąteczna atmosfera, nawet spacer z rodziną, który skazałem na najgorszy jakikolwiek mógł być wydawał mi się przyjemnym. Chłodne powietrze, które dochodziło do moich płuc rozjaśniło mi umysł. Kuba odpłynął gdzieś w szukaniu zabawek po pobliskich straganach, rodzicie oddalili się, słodko trzymając się za ręce, a ja stałem tam na środku jak palec. Samiutki jak palec, nagle odwracam się i widzę znajome blond włosy, które delikatnie powiewają na słabym wietrze, który odwiedził Zakopane. 

Ty również odwracasz się, a nasze spojrzenia spotykają się po wielu miesiącach szukania się wzajemnie. 

Już nie jestem sam, choć ty szybko odwracasz się i idziesz w inną stronę, to czuję, że zaznałem szczęścia. 

---------------------

Tutaj @_mon_amour_ , Justyś, Justyna nie wiem. W związku z tym, że moje opowiadanie o Andim zmierza ku końcowi dziś podczas sprzątania naszła mnie myśl na napisanie czegoś o Maćku Kocie, czemu o nim? A o to pytać już nie proszę.. http://lubietwojewlosy.blogspot.com/ - jeszcze trwa więc zapraszam na kolejne rozdziały, bądź rozdział. To chyba tyle, oczywiście nie wiadomo o co chodzi, a później pomieszam, cała ja, lecz mam nadzieję, że historia się wam spodoba. 

Przepraszam za wszelkie błędy.